«Το τελικό ν της αιτιατικής ενικού του θηλυκού γένους του οριστικού άρθρου (τη[ν]/στη[ν]) και της προσωπικής αντωνυμίας (αυτή[ν], τη[ν]), καθώς και το τελικό ν των αρνητικών επιρρημάτων δε(ν) και μη(ν) διατηρείται στον γραπτό λόγο, μόνο όταν η επόμενη λέξη αρχίζει από φωνήεν ή από ένα από τα παρακάτω: κ, π, τ, γκ, μπ, ντ, τσ, τζ, ξ, ψ

Π.χ.

Μίλησε με την κόρη του, αλλά παρακολουθούσε με προσοχή τη ροή του νερού.

Αν και ήρθε αργά, τη δέχτηκαν με χαρά,

Αλλά:

Όταν μιλούσε η Θάλεια δεν την άκουγε κανένας. 

Το τελικό ν της αιτιατικής ενικού του αρσενικού γένους του οριστικού και του αόριστου άρθρου (τον/στον, έναν), καθώς και της προσωπικής αντωνυμίας (αυτόν, τον) διατηρείται στον γραπτό λόγο πάντοτε,στον προφορικό όμως λόγο προφέρεται συνήθως μόνο στις περιπτώσεις που ακολουθούν φωνήεντα ή τα: κ, π, τ, γκ, μπ, ντ, τσ, τζ, ξ, ψ 

Π.χ.

Ο Σωτήρης χθες πήγε βόλτα με έναν συμμαθητή του στον ζωολογικό κήπο.

Αλλά:

«Αυτόν τον άνθρωπο δεν το συνάντησε ποτέ», είπε.

Η ίδια σύσταση περιέχεται και στη Γραμματική του Δημοτικού.